Nederland heffingsbevoegd over beëindigingsvergoeding

Bijna tien jaar geleden, beter gezegd op 11 juni 2004, heeft de Hoge Raad een belangrijk arrest gewezen over de heffingsbevoegd over een ontslagvergoeding in grensoverschrijdende situaties. In het arrest wordt voor verschillende situaties aangegeven welke staat heffingsbevoegd is.

Onlangs heeft de A-G van de Hoge Raad zijn conclusie gepubliceerd in een zaak waarin een buitenlandse werknemer die woonde en werkte in Nederland een beëindigingsvergoeding ontving wegens een concurrentiebeding. De vergoeding is in drie termijnen betaald waarbij de werknemer ten tijde van de tweede en derde termijn niet langer woonachtig was in Nederland. De werknemer stelt zich op het standpunt dat de tweede termijn van de beëindigingsvergoeding geen deel uitmaakt van zijn belastbaar inkomen uit werk en woning in Nederland.

Nu Nederland met het betreffende land geen belastingverdrag had gesloten, wordt de belastbaarheid van de tweede termijn uitsluitend beoordeeld aan de hand van de Nederlandse wetgeving. De termijnen zijn belast in Nederland, indien de vergoeding voortspruit uit de bron dienstbetrekking en de in de dienstbetrekking verrichte arbeid in Nederland is verricht.

In deze zaak bestonden de feitelijke werkzaamheden uit een nalaten d.w.z. de voormalig werknemer diende zich gedurende een aantal jaren te onthouden van werkzaamheden waarmee hij in concurrentie zou kunnen treden of schade zou kunnen toebrengen aan omzet en winst van de ex-werkgever. Het nalaten van de werkzaamheden heeft volgens de A-G uitwerking in de staat waarin voorheen de dienstbetrekking werd uitgeoefend, en kan daarom worden gekwalificeerd als in die staat verrichte arbeid in de zin der wet. Hiermee is aan voornoemde voorwaarden voor de belastbaarheid in Nederland voldaan. De uitspraak van Gerechtshof Amsterdam van 18 april 2013 wordt dan ook bevestigd en het cassatieberoep ongegrond verklaard.

Publicatiedatum: 09 april 2014